|
|
Jaargang 2019 Nr. 1
Van de voorzitter
De wereld is blijvend in beweging. Ook oorlogen gaan door. Elke dag vallen er nog steeds doden in Oekraïne, in het land dat zo’n speciaal plekje in ons hart heeft. Onze media bericht, heel begrijpelijk, het nieuws van de nood in deze wereld. Toch horen we heel weinig over de nood in Oekraïne: de Russische annexatie van de Krim, de doden, de honderdduizenden vluchtelingen naar het westen van Oekraïne, die huis en haard verlaten naar een veiliger oord. Maar ook daar de confrontatie met de problematiek in Oekraïne zelf: hoge werkeloosheid. Corruptie viert nog steeds hoogtij. Het is stil in de media.....
Ook met de verschillende contacten in ons werkgebied worden we geconfronteerd met deze problematiek. De ‘ieder voor zich’ mentaliteit is constant aanwezig en dringt zelfs door tot in de kerk. Ernstig!
Hoe hoopgevend en rustgevend zijn dan de contacten met mensen, predikanten, kerkenraden, die wel het goede zoeken voor de medemens. Zij zijn niet uit op een lintje, maar staan soms letterlijk met hun benen in de modder om gestalte te geven aan hun christelijke roeping. Voor gemeenteopbouw. Oog hebben voor jongeren en ouderen om hen Gods Woord te verkondigen. Ook voor hen is ons gebed wel heel erg nodig!
Verder weer genoeg om te lezen en te zien in deze nieuwe OC. Onder dank voor al uw giften
en medeleven: veel leesgenoegen!
Teun Bakker
De nieuwe tractor!
Dat er elk jaar giften gedoneerd worden aan Stichting OZO om de diverse projecten uit te werken en in goede banen te leiden geeft dankbaarheid richting onze sponsors. Zeker als het gaat over de continuïteit van verzorgingshuis Rehoboth. Maar de problematiek van het boerderijproject, werken met een aftandse tractor, daardoor gevaarlijke werkomstandigheden en geldverslindende reparaties, hebben we in een project gegoten en daar heeft u fantastisch op gereageerd! Particulieren, bedrijven en goede doelinstellingen doneerden € 23.500,- voor de aanschaf van een gloednieuwe Belarus MTZ 892, vierwiel aangedreven en met zijn 89 Pk’s krachtig genoeg voor het werk op de ruim 30 hectare grond. Er is meer geld binnengekomen dan begroot, waardoor we de mogelijkheid hebben om een bijbehorende ploeg aan te schaffen. Hierover wordt nog nagedacht.
Tijdens dit schrijven kregen we per WhatsApp enkele foto’s toegezonden, het seizoen begint en de pootaardappelen gaan de grond in. De medewerkers in Oekraïne zijn werkelijk dolblij met deze nieuwe aanwinst. Hartgrondig bedankt voor alle donaties!
Een Rehoboth bewoner aan het woord
Op 5 juni 2018 kwam Mityu in het verzorgingshuis. We leerden hem kennen als een lieve, rustige en fijne bewoner. Actief ondanks zijn handicap. Evenals veel Oekraïeners heeft ook hij een veelbewogen leven achter de rug. Maar wat is hij blij met zijn kamer in Rehoboth! Daar ontmoeten we hem en hij steekt meteen van wal. Het verhaal van Mityu.
Mityu, waar ben je geboren en hoe verliep je leven tot nu toe?
‘Ik ben geboren in 1934 in de grensstad Úngvár als zoon van twee lieve ouders en ik had een oudere broer. We hadden het goed, vader had werk als professioneel schoenmaker en moeder deed het huishouden. Na de lagere school kreeg ik werk op een sovchose (staatsboerderij), daar moest ik hard werken tegen een minimaal salaris. Na vier jaar ben ik van baan veranderd, ik ging werken bij een schoenenfabriek in Úngvár. Het vak had ik inmiddels geleerd van mijn vader, dus ik kon meteen aan de slag. Maar het ging slecht met de economie en ook hier waren de Een Rehoboth bewoner aan het woord salarissen laag. Gelukkig had ik een goede directeur die mij regelmatig schoenen gaf om zelf te verkopen aan familie en kennissen en daarvan konden we weer eten kopen. Daarna ging het beter, ik verdiende genoeg geld om van te leven. In 1959 trad ik in het huwelijk en we kregen een zoon. Mijn vrouw werkte op de luchthaven in Úngvár als ticketverkoopster en onze zoon ging naar het Hongaarse leger, hij werkte daar als vertaler. Ja, het was voor Oekraïense begrippen een goede tijd.’
En dat bleef zo?
‘Niet echt. In 1984 werd ik invalide door een fout van de dokter. Door mijn werkhouding kreeg ik rugklachten en vroeg een onderzoek aan. De dokter nam een rug punctie af die volledig mislukte en ik heb toen een half jaar totaal verlamd in het ziekenhuis gelegen. Intussen stierven er zelfs patiënten door toedoen van deze slechte arts, maar tegen hem werd niets ondernomen.......
Herhaaldelijk ging mijn vrouw naar die dokter met de vraag om andere medicijnen, want ze had gehoord dat de Russische medicijnen niet goed werkten en dat er in Hongarije betere te verkrijgen waren. Maar dat vond de dokter nergens voor nodig, de Russische waren prima. Maar ze zette door en via vrienden kwam ze aan de felbegeerde medicamenten die ik gewoon ging innemen. En wat denk je? Binnen een maand kon ik weer lopen, weliswaar achter een rollator, maar toch! Je begrijpt hoe ongelofelijk blij we waren. Ik was dan wel gehandicapt, maar kon wat later weer aan het werk en voor mijn gezin zorgen. En het allerbelangrijkste: we hebben ervaren dat God ons in alle omstandigheden nabij is geweest en hebben ons leven in Zijn hand gelegd. We mochten alles kwijt raken bij het kruis van Golgotha (zijn ogen stralen!) en Jezus volgen, omdat Hij ons lief heeft.’
Dit geeft wel aan dat de gezondheidszorg in Oekraïne niet erg best is
‘Zeker toen niet. Vandaag de dag zijn er wel verbeteringen, maar teveel slecht opgeleide artsen kunnen nog steeds ongehinderd hun gang gaan. In Kiev of Lviv daar is het wel in orde, daar zit ook het geld. Maar daarbuiten is het geld op. Een schandalige zaak. Maar ja, zo is Oekraïne.’
Maar je kon je leven weer oppakken?
‘Ja (aarzelt even), tot 1992. Dat was het moeilijkste jaar uit mijn leven. In korte tijd verloor ik mijn vrouw en mijn zoon. Vol verdriet, vol met vragen en geheel eenzaam moest ik alleen verder. Gelukkig heeft de Heere mij gezegend met een blijmoedig karakter en ik kon altijd bij Hem terecht. Dat heeft me staande gehouden. Ik vond mijn vertier in mijn werk (intussen laat hij het schoenmakersgereedschap zien) en leefde verder. Maar ja, die eenzaamheid...’
Toen kwam Rehoboth in beeld?
‘Op aangeven van kennissen ontmoette ik Jenö, die een luisterend oor voor mij had en binnen enkele maanden kwam er een kamer vrij in Rehoboth. In dit huis mag ik nu wonen en daar ben ik heel dankbaar voor. Ik ben enorm onder de indruk van de verzorging en het is onvoorstelbaar dat wij bewoners zoveel liefde en aandacht ondervinden. Van het personeel krijg ik kapotte schoenen en leren tassen om te repareren, zo kan ik iets terug doen voor hen. En ik doe het graag! Ook rij ik nog met mijn aangepaste auto, krijg therapie en massage, ik kom niets tekort. Van huis uit ben ik katholiek maar ik voel me één met het protestantse klimaat hier. Want het gaat om de kern: God liefhebben als eerste en daarna ook onze naaste. De Bijbel is alles voor mij. Daarna ook mijn schoenmakersgereedschap. Al reparerend denk ik na over toen en nu. Kijk eens naar deze tang: die is nog van mijn vader geweest!’
Dank voor dit interview!
‘Niets te danken. Ik dank God voor dit verzorgingshuis en voor de hulp van jullie. We zijn verwonderd en dankbaar, dat er vanuit Nederland mensen zijn die aan ons denken. Gods zegen voor allen.’
Overleden bewoonster verzorgingshuis Rehoboth
Op 15 januari 2019 kregen we een bericht van Jenö vanwege het overlijden van bewoonster Gál Jólan in de leeftijd van 95 jaar. Opnieuw zijn de bewoners in rouw. Een lieve vriendin wordt gemist. Een bewoonster die wist van de stormen die in het leven de kop opstaken. Of en hoe de storm is gaan liggen weet de Heere alleen. Moge zij ruste in vrede.
Giften allerlei
- van verschillende breisters uit Middelharnis, Sommelsdijk, Dirksland en zelfs Hellevoetsluis kregen we mooie spreien, truien, mutsen en babykleding, om te schenken aan aller armste gezinnen
- firma Bové te Middelharnis schonk een partij latex handschoenen voor de dagelijkse verzorging van de Rehoboth bewoners
- een grote partij incontinentiemateriaal werd geschonken door een thuiszorgorganisatie
- Kringloopwinkel “Koop de Goede Hoop” verblijdde Stichting OZO met een gift van € 1000,-, een actie in de maanden januari en februari 2019. ‘We vertrouwen erop dat de gift goed terecht zal komen en dat het met Gods zegen vergezeld daarheen zal gaan’, aldus de penningmeester
- telefonisch bericht ontvangen van een mevrouw uit Bergen op Zoom om een aantal zeer bruikbare materialen op te komen halen. Het betrof een rollator, een wasmachine, een wasdroger en een zo goed als nieuwe scootmobiel. Twee OZO medewerkers togen naar het Brabantse land en mochten de materialen in ontvangst nemen. In overleg met Jenö werd de scootmobiel geschonken aan bewoner Daniël, die beide benen moet missen vanwege suikerziekte. Daniël was zeer in zijn nopjes met zijn scootmobiel en maakte meteen een proefrit. De overige materialen zullen gebruikt worden in verzorgingshuis Rehoboth. Ver van Bergen op Zoom verwijderd krijgen de materialen een nieuw leven. Mooi gebaar van deze betrokken familie!
- dan de mededeling van een sponsor, die zich voor een periode van vijf jaar verbindt aan Stichting OZO voor een jaarlijks bedrag van €12.000,-. Om stil van te worden...
- en dan de giften van particulieren, bedrijven, instellingen, kerken: hartverwarmend!
Alle gevers heel hartelijk bedankt!
Oekraïne: de treinen rijden hier prima bij winterse toestanden
Terwijl in Nederland de krokussen tevoorschijn schieten, ligt er in het oosten van Europa nog altijd sneeuw. Het leuke is: alles blijft hier ook bij winterweer wonderwel functioneren.
Tussen glooiende, witte heuvels lijken knusse dorpjes en sparrenbossen in een winterslaap verzonken. Elke boomtak is gevuld met ijskristal. Een strenge winter is het naar Oekraïense maatstaven niet, maar toch is het landschap al wekenlang wit.
In het oosten zijn ze de sneeuw gewend. Al dwarrelden er vanochtend grote, wattige vlokken naar beneden, toch zijn de wegen wonderwel begaanbaar. Er gleed een sneeuwschuiver langs, vervolgens kwam er een strooiwagen, die grind over de weg verspreidde. Zout is duur. En straks, als alles dooit, verdwijnen al die steentjes in de gaten in de weg.
De stoep is begaanbaar gemaakt met een in het Westen nooit geziene strategie: vrouwen (op de een of andere manier zijn het altijd vrouwen....) scheppen de sneeuw van de stoep de weg op. De banden van langsrijdende auto’s pletten de sneeuw tot grijsbruine modder, die even later als water gorgelend in de dichtstbijzijnde greppel of put verdwijnt.
Het blijft opletten voor uitglijden. Niet mijn jas, maar mijn schoeisel is het belangrijkste kledingstuk in dit jaargetij. Ik zorg voor genoeg profiel, zonder onmiddellijk naar sneeuwlaarzen of wandelschoenen te grijpen, want ik wil me kunnen vertonen op officiële afspraken. Ik ben hier tenslotte aan het werk.
Een groter gevaar vormen de ijspegels die hoog boven je aan de gevels hangen. Statistieken over het aantal doden zijn er niet maar iedereen kent wel een verhaal van iemand die het leven liet nadat een lading ijs op zijn hoofd terechtkwam. Rood-witte linten bakenen de gevaarlijkste plekken af. Zelf neem ik geen onnodige risico’s, maar een ongeluk kun je niet altijd voorkomen. Vorige week viel een laag sneeuw van een boomtak precies op mijn hoofd. Ik leek wel een suikertaart. Verder functioneert alles wonderwel. De Oekraïense spoorwegen trekken zich niks aan van de winterse toestanden. Ook al hangen er ijsklonten aan het onderstel, de trein vervolgt onverstoorbaar zijn weg. Binnen in de treincoupés is het behaaglijk warm, of zeg maar gerust niet om uit te houden zo heet. Maar wat is er mooier dan een urenlange treinreis door een winters landschap? Buiten is er het onbegrensde land, met hier en daar wat mensen. Nietige figuurtjes, scherp afgetekend. Ja, de schoonheid van dat alles. Even voor het schemeren gaat, krijgt de sneeuw een vreemde, blauwachtige tint. De wereld lijkt dan kleiner, begrensd. Tijdens de heldere nachten weerkaatst de maan in de sneeuw en-zo lijkt het-de sneeuw weer in de maan. Dan kun je elkaar in de ogen kijken, zelfs als er geen enkele straatlantaarn brandt. En het geluid: het geknerp onder je voeten, wat doet terugverlangen naar je kindertijd. De eerste verse sneeuw, garant voor een hele dag speelplezier.
Maar ik moet stoppen met schrijven. Er klinkt een ander geluid: eerst woesj, en dan een plof. Grote plakken sneeuw glijden over de schuine daken naar beneden. De strooiers, vegers en scheppers houden het voor gezien. Een nieuw seizoen ligt in het verschiet. Nu moeten we het smelten van de sneeuw overlaten aan de zon.
Bron: Reformatorisch Dagblad, 19 februari 2019
Wie helpt?
Dominee Béres van Szernye is een betrokken predikant die het geestelijk welzijn van zijn gemeente op het oog heeft. Nauwlettend volgt hij de gangen van zijn gemeenteleden en is tot de conclusie gekomen dat met name jongeren in de branding van deze tijd een onderkomen moeten hebben waarin zij elkaar kunnen ontmoeten. Bestudering van de Bijbel staat op nummer 1. Daarnaast ook ontspanning en gezelligheid. Vorig jaar heeft de kerkenraad een eenvoudig pand aangekocht om ruimte te bieden aan de jeugd (130 kinderen!). Vorig jaar werd ds. Béres al verblijd met gezinsbijbels, kinderbijbels, gebruikte brillen en gebreide kinderkleding. Om het nieuwe onderkomen te voorzien van diverse spellen hebben we € 1000,- geschonken, voor de aanschaf van een tafeltennis tafel en verschillende andere spellen. Wie wil ons helpen om deze kosten te dragen? Alvast hartelijk dank!
Wie wil ons helpen om deze kosten te dragen? Alvast hartelijk dank!
Projecten in het kort
Tijdens het februari werkbezoek werd kennis genomen van de stand van zaken. Het verzorgingshuis draait goed, het personeelsbestand is stabiel. De bewoners worden prima verzorgd en de geestelijke zorg wordt uitgevoerd door adjunct directeur Balogh János. Punt van aandacht voor de toekomst is muur isolatie om de stookkosten te kunnen reduceren.
Voor het boerderijproject is de nieuwe tractor paraat, evenals diverse machines. Voor de aanschaf van een goede ploeg gaan we op zoek. Aan de kapschuur wordt hard gewerkt, graag willen we kritische donateurs erop wijzen dat de afbouw moet gebeuren zonder professionals. Het is een crime om bouwvakkers in te huren, ze gaan allemaal in het buitenland werken. Daarom hulde aan Jenö en Jani die zich inzetten om, met hun kennis en doorzettingsvermogen en met behulp van jonge mensen die niet te beroerd zijn om vuile handen te krijgen, de kapschuur te voltooien. Om het goede voorbeeld te geven gingen de bezoekende OZO broeders een dag aan de slag. Gehuld in overalls en lashandschoenen werden er diverse laswerkzaamheden uitgevoerd voor de bovenverdieping en de kap. Intussen werd de geschonken Kärcher gebruikt om het terrein achter het verzorgingshuis mooi schoon te spuiten. Alles op zijn tijd. Mooi toch? Project Algemene Hulp is zeer gebaad met de hulp van de predikanten van Bátyu, Szernye en Kisdobrony. We ervaren hun hulp als een warme deken. Tijdens het werkbezoek nodigde een van de predikanten de OZO bezoekbroeders uit om enkele adressen te bezoeken. De confrontatie met nameloze ellende onder gezinnen en ouderen deed zich voelen. Er is zo vreselijk veel aan de hand. Nogmaals noemen we de uitzichtloosheid. Je moet maar dag aan dag jezelf bezig houden zonder werk, zonder inkomen. Maar weer eens gaan zitten aan de straat, trekkend aan een sigaretje. Geen lust en energie om op te ruimen, geen geld om je huis een beter aanzien te geven, geen mogelijkheden om je kinderen te laten studeren. Naar onze westerse maatstaven wordt hier luiheid verweten. Maar het zal je allemaal maar gebeuren. De vlucht in alcohol- en drugsverslaving neemt blijvend ernstige vormen aan, aangeboden door duistere figuren die uit zijn op winstbejag. Gebed is blijvend nodig voor deze predikanten om het Evangelie als het hoogste goed uit te dragen!
Onze brandweerman Hans is in het afgelopen werkbezoek weer bezig geweest met een aantal korpsen. Heel mooi hoe hij door demonstraties korpsen weet te motiveren om de aangeboden materialen goed te gebruiken. Het werkt!
Afsluitend zijn we met elkaar dankbaar voor de voortgang van Stichting OZO in Oekraïne.
|
Copyright © 2011 | Sitemap | Webdesign & development by St. OZO | Sponsored by XSARUS
|
Foto's werkbezoek 71, van 9 t/m 18 oktober 2024.
|
|
Nieuwste editie!
